1.Տրված մակբայները (մակբայն՝ իբրև խոսքի մաս, բնութագրվում է նրանով, որ ցույց է տալիս գործողության հատկանիշ և հատկանիշի հատկանիշ) գրեցեք համապատասխան տեղերում:
Այժմ, վաղուց, մշտապես, այլևս, ժամանակով, տարիներ ի վեր, այսուհետև, արդեն, վերջապես, ցմահ:
Վաղուց Արևելքի մի հրաշագեղ աշխարհում արդարամիտ ու խելացի մի թագավոր է լինում: Մի օր կանչում է իր որդիներին ու ասում.
— Սիրելի որդիներ, ձեր հայրն արդեն ծերացել է ու այլևս չի կարող երկիրը կառավարել: Ես մշտապես իջած կլինեի իմ գահից, եթե տարիներ ի վեր կատարված տեսնեի այն միտքը, որ այժմ հուզել է իմ հոգին: Եվ այսուհետև ձեզնից ով որ լուծի իմ այդ միտքը , նա վերջապես կստանա իմ թագը և կկառավարի իմ ժողովրդին:
2. Որևէ, ինչ-ինչ, ոչ մի, այլևայլ, յուրաքանչյուր, ամբողջ, բոլոր բառերի հետ եզակի կամ հոգնակի թվով գոյականներ գործածիր:
Որևէ բան փոխվե՞լ է:
Ինչ-ինչ պատճառներով հարկ եղավ հետաձգել այդ միջոցառումը:
Ոչ մի հետաքրքիր բան:
Այլևս այսպիսի տարօրինակ ուտելիք չեմ ուտելու:
Յուրաքանչյուր մարդ պետք է հարգի դիմացինին:
Ամբողջ ամառ նստած էր տանը:
Բոլորը պետք է լինեն երջանիկ:
3. Արկղ-արկղեր
ժամացույց-ժամացույցեր
հանդապահ-հանդապահեր
ծրագիր-ծրագրեր
երեխա-երեխաներ
տիկին-տիկնայք
թռչուն-թռչուններ
վագր-վագրեր
մեծատուն-մեծատներ
հացատուն-հացատներ
տղամարդտղամարդիկ
գառ-գառներ
գրագիր-գրագրեր
նուռ-նռեր
ականակիր-ականակրեր
հանքափոր-հանքափորեր
նավթահոր-նավթահորեր
օրագիր-օրագրեր
մատենագիր-մատենագրեր
դեղատուփ-դեղատուփեր
խմբերգ-խմբերգեր
գրաշար-գրաշարեր
դիմագիծ-դիմագծեր գոյականների հոգնակին կազմիր:
Կազմի՛ր նախադասություններ կամ գրի՛ր պատմություն՝ գործածելով տրված բառեը։
Ամառ, ճրագալույս, դրական, լուսավառ, կակաչներ, բոսոր, լազուր, պատշգամբ, մշուշ, կամուրջ։
Ամառ էր, պատշգամբում նստած գիրք էի կարդում, հանկարծ նկատեցի մի լազուր լույսի մի կտոր, ես համարձակվեցի և դիպչեցի այդ լույսին, հանկարծ ես նկատեցի, որ իմ պատշգամբում ծաղկել է մի շքեղ այգի, կարծես բոլոր ծաղիկների տեսակները ծաղկել էին այնտեղ, կակաչներ, վարդեր, արևածաղիկներ: Դա անհնար էր, այդ օրվանից այդ պատշգանբը դարձավ իմ գաղտնի տեղը, որտեղ ես գնում էի և ստանում մի շատ հետաքրքիր էներգիա, մի շատ դրական էներգիա, որը ինձ օգնում էր հանգստանալ, և երբ փակում էի աչքերս սուզվում էի մի այնպիսի մշուշի մեջ, որը այնքան խորհրդավոր էր, որ մեկ-մեկ դրանից անգա, լարվում էի:
Մարիա Սահակյան 