• Հ. Թումանյանի «Հսկան» բալլադը նորից կարդա՛:
• Քո պատկերացմամբ նկարի՛ր բալլադը:

• Բալլադը արձակի վերածի՛ր (պատմելով գրի՛ր բլոգումդ):

Ժամանակով կար մի իշխան, մեծ թե փոքր, բորորը նրան ենթարկվում էին: Մի օր նրա հովիվը լեղապատառ մտում է տուն, ու ասում է, որ մի հսկա է տեսել ծովի ափին, ծովը խնկից, իսկ գլուխը ամպերի մեջ, ջղայննանում է հսկան, ու ասում, թե ո՞վ է բերել անասուններին իր հանդերի մեջ, և նրան խանգարում: Հեվիվն էլ նրան պատասխանեց, թե ով էլ դու լինե, ուր էլ լինես, մեկ է դու իշխանի ապրանքն ես: Հավիվը հազիվ ասաց այսքանոը, ու իշխանը շատ զայրացավ, ասաց որ գնան կռիվ կանչեց իր զորքերին, ու գնացին հսկայի մոտ: Գնացին հասան ու զարմացան, թե ի՞նչ հսկայական է նա, գըլուխն էստեղ, ոտներ չըկա գոռացին, գոռոցին, հսկան չի արթնանում, երբ հսկան արթնացավ, վրա նստեց—մե՜ծ, ահարկու, մեծ ու փոքր խառնեց իրար, ու լցրեց գրպանը: Հսկան ուներ բարի մի մայր, նրա նման մի հսկա կին, որ տեսավ որդի այսպիսի բան է արել շատ վախեցավ, ու զայրացավ:

 Ամա՜ն, որդի, վա՜յ ինձ, ասավ.
Ի՞նչ ես անում էդ խեղճերին,

Բա չե ՞ս տեսնում, թե քո ձեռին
Ոնց են դողում: Ասենք մեծ ես,
Մի՞թե պիտի փոքրին տանջես:
Մեծ թե փոքըր, ինչ էլ լինի,
Ամեն ապրող շունչ կենդանի,

Որ ծընվել է արևի տակ,
Էս աշխարհքում միատեսակ,
Մինը պակաս, մյուսը ավել,
Ողջ էլ գիտեն խընդալ, ցավել,
Չըպարծենա երբեք ոչ ոք,

Թե ինքն անհաղթ մի բան է ջոկ.
Միշտ ուժեղից ուժեղը կա,
Իսկ ամենից ուժեղը՝ մահ…
Բա՛ց թող, որդիս,
Բա՛ց թող՝ գընան,

Ապրեն ազատ
Ուր կամենան:

 Ու, հընազանդ մոր խըրատին,
Իսկույն հանեց հըսկա որդին
Իր գըրպանից ձին-ձիավոր,

Իրար խառնած զորքը բոլոր,
Թողեց գընան՝
Ուր կամենան:

Բլոգումդ բնութագրի՛ր հսկային  և իշխանին:

Իշխանը- ուժեղ, ինքնավստահ, խիզախ

Հսկան-վիթխարի, մեծ, անխիղճ:

• Ստեղծագործության միջից դո՛ւրս գրիր հիմնական իմաստն արտահայտող տողերը և տեղադրի՛ր բլոգումդ:

— Ամա՜ն, որդի, վա՜յ ինձ, ասավ.
Ի՞նչ ես անում էդ խեղճերին,

Բա չե ՞ս տեսնում, թե քո ձեռին
Ոնց են դողում: Ասենք մեծ ես,
Մի՞թե պիտի փոքրին տանջես:
Մեծ թե փոքըր, ինչ էլ լինի,
Ամեն ապրող շունչ կենդանի,

Որ ծընվել է արևի տակ,
Էս աշխարհքում միատեսակ,
Մինը պակաս, մյուսը ավել,
Ողջ էլ գիտեն խընդալ, ցավել,
Չըպարծենա երբեք ոչ ոք,

Թե ինքն անհաղթ մի բան է ջոկ.
Միշտ ուժեղից ուժեղը կա,
Իսկ ամենից ուժեղը՝ մահ…
Բա՛ց թող, որդիս,
Բա՛ց թող՝ գընան,

Ապրեն ազատ
Ուր կամենան:

 Ու, հընազանդ մոր խըրատին,
Իսկույն հանեց հըսկա որդին
Իր գըրպանից ձին-ձիավոր,

Իրար խառնած զորքը բոլոր,
Թողեց գընան՝
Ուր կամենան: